Sizi iki hayali karakterle tanıştıracağım. İkisinde de kendinizden bir parça göreceğinize eminim.
İlk karakterimiz tipik bir ofis çalışanı. Her sabah 08:00’de apartmanından çıkıyor. Elinde çantası ve üstünde takım elbisesiyle işine ya da okuluna yetişmeye çalışan kalabalıkların arasında ilerleyip trene atlıyor. Tam vaktinde çalıştığı ofise ulaşıyor. Kendisine verilen görevleri büyük bir titizlikle yapıyor. Akşama işten çıkıp tekrar evine dönüyor.
İlk bilgisayar oyunlarından birinin bu oyun olduğunu biliyor muydunuz? 70’li yıllarda Allan Alcorn adında bir programcı bilgisayar için nasıl bir oyun yapabilirim diye hayal etmiş. Sonra geçmiş klavyesinin başına satır satır kodlamış beynindeki bu hayali. Adına da Pong demiş. Pin pon gibi. Zaten bu hayalini kurarken masa tenisini düşünerek yola çıkmış. Oyunu ilk kez bilgisayarın başına geçen biri bile çok kısa sürede öğrenebilir. Klavye ya da mouse kullanarak bir kaç denemenin ardından mantığını çözüyorsunuz. Biz insanlar için bunu yapmak çok kolay. İstediğimiz şeyleri yapmak bir tık uzağımızda…
Teknoloji şirketlerinin yeni ürünlerini tanıtırken yaptığı etkileyici sunumları, demoları görmüşsünüzdür. Bunlardan bir tanesi var ki kelimenin tam anlamıyla çok havalı.
2012 yılında San Francisco’da yapılan bir etkinlikte Google’ın iki kurucusundan biri olan Sergey Brin yeni geliştirdikleri gözlüğü tanıtmak için sahneye çıktı. Canlı yayında aynı gözlüğü kullanan bir grup arkadaşına bağlantı yaptılar. Bu arkadaşları o sırada havadaydı. Gözlerine taktıkları garip görünüşlü Google Glass ile onlar da havadan bu etkinliği izliyorlardı. Sonra yine canlı yayında gözlerindeki kameraya bağlanarak onların bakış açısıyla havadan San Francisco’yu gördük. Bunun üzerine aşağıdaki Sergey Brin, arkadaşlarını etkinliğe davet etti. Onlar da bu daveti kırmayarak etkinliğin yapıldığı yere yaklaşınca atladılar! Aşağıdaki 5 farklı kamera açısını görüyor musunuz? Bunlar atlayışı yapan kişilerin gözlüklerinden aktarılan canlı görüntüler. Tüm bunlar saniye saniye, hiç kesintiye uğramadan, kurgulanmadan insanların gözü önünde gerçekleşti. Birkaç dakika sonra etkinliğin yapıldığı Mascone binasının çatısına indiler. Bitmedi. Paraşütlerini söker sökmez bisikletlere atlayıp akrobatik hareketlerle çatının kenarına geldiler. Taşıdıkları paketi orada bekleyen bir dağcıya verdiler ve dağcı da binanın kenarından aşağıya inmeye başladı. Etkinliğin yapıldığı üçüncü katın balkonuna geldikten sonra paket yoluna yine bisikletle devam etti. Salonun koridorlarında binlerce kişinin şaşkın tezahüratları arasında sahneye geldiler. Demonun başlangıcındaki ilk bağlantının kurulmasından sahneye gelmelerine kadar tüm bu olaylar sadece 7 dakika sürmüştü ve her şey onların gözünden canlı olarak yayınlandı.
2020 yılını hiç unutmayacağız değil mi? Muhtemelen çocuklarımıza, onların çocuklarına, torunlarımızın torunlarına “ah ah, sene 2020, hiç unutmuyorum, biz neler neler yaşadık o yıl…” diye başlayan cümleler kuracağız. Kuracağız da o cümlelerin devamında anlatacağımız konu sadece pandemi olmayacak. Torunlarımızın torunlarına hikaye anlatabilecek kadar uzun süre yaşamamızı sağlayan bir keşif olacak. Çünkü o keşif 2020 yılının Ekim ayında, daha geçen Çarşamba Nobel ödülü kazandı.
İki yıl kadar önce dünyanın en büyük elektronik fuarı CES’te geleceğin kentleriyle ilgili bir konuşmayı dinliyordum. Konuşan kişinin arkasında bizi bir kentin sokaklarında dolaştıran bir bilgisayar animasyonu vardı. Niye böyle bir tasarımın önünde konuşma yapılıyor acaba diye düşünürken cevap geldi.
Alex McDowell? Bu isim hiç yabancı gelmiyor. Minority Report ya da Fight Club filmini izleyenler onun ismini hiç bilmeden, yaptığı işlerle tanışmış, tasarımlarını görmüştür. Kendisi filmler için kurgusal dünyalar inşa ediyor. Geleceğe dair simülasyonlar yapıyor. Ama kafadan atarak değil. Bilgi toplayarak. Mimarlardan, tasarımcılardan, teknoloji uzmanlarından, şehir planlamacılarından topladıkları bilgilerle geleceğin kentlerini hayal ediyorlar.
28000 yıl boyunca çalışabilen bir kalp pili yapılabilir mi? Şimdilik o kadar uzun süre yaşama ihtimalimiz yok, peki 90 yıl boyunca hiç şarj etmeden çalışabilecek bir elektrikli otomobil olabilir mi? Olsa da bizim almaya gücümüz yetmez, peki ya cep telefonunuzun şarjı 9 yıl boyunca yetebilsin ister miydiniz?
İnanması çok zor, adeta sürreel gibi gözüken bu enerji senaryolarının hepsini gerçekleştirebileceğini iddia eden bir şirket ortaya çıktı geçtiğimiz hafta. Hatta Kaliforniya’da kurulan NDB adlı bu startup, kendileriyle yapılan bir röportajda böylesine güçlü bir pilin ilk PoC’ini bitirdiklerini, pandemi nedeniyle kapanan laboratuvarları açılınca 6 ila 9 ay içerisinde ticari bir prototipi üreteceklerini de açıkladılar.