Nasıl Avrupa Şampiyonu olduk? Ritmik Cimnastik Milli Takımımızın Başarı Hikayesi

Yukarıdaki videoda ne izledik biz? Buz dağının sadece suyun üstünde kalan kısmını… Yıllarca sadece bu gençlerin değil, onların ailelerinin, antrenörlerinin, cimnastik federasyonu ailesindeki tüm fertlerin yaptıkları özverili çalışmaların sonucunu izledik. 

Peki Türk spor tarihindeki bu ilki nasıl gerçekleştirdiler? Eğer cevabını  öğrenebilirsek belki bizler de kendi hayatlarımızın bazı ilklerini gerçekleştirebiliriz düşüncesiyle bu soruyu az önce soluksuz izlediğimiz milli takım oyuncularımıza sordum. Meğer buz dağının suyun altında kalan kısmı çok küçük yaşlardan itibaren oluşturulmaya başlanmış…

—

Hepsi de çok küçük yaşlarda bu spora başlamış. Hepsi de önce ailesinden, anne-babasından ya da abi-ablasından etkilenmiş. Onların yönlendirmesiyle yola çıkmışlar. Bu ilk motivasyonun ardından cimnastik federasyonunun tecrübeli üyeleri onlara destek olmuş.

—

Sımsıcak, heyecanlı bir aile gibiler öyle değil mi? Başarının mimarlarından biri de bu sporun dünya çapındaki temsilcilerinden biri. Son olarak sizi onların hocasıyla, eski bir şampiyonla tanıştırayım.

—

Rehber öğretmenler, antrenörler ve tecrübeli bir teknik ekip bu sporun olmazsa olmazı. Ama sadece sporda değil, her alanda başarının başka bir olmazsa olmazı daha var. Bu gençlerimiz işte o olmazsa olmazı gerçekleştirerek Avrupa Şampiyonasında yaptıkları seriyi sıfır hatayla tamamladılar. 

—

Ne güzel anlatıyorlar değil mi? İnsan dinledikçe o zaman “ben de çok çalışayım” diyesi geliyor. Bunları demek kolaydır da bir kez çok çalışmaya başlayınca önünüze zorluklar çıkmaya başlar. Pürüzsüzce çok çalışmak diye bir şey yoktur.

—

İnanç ve azim sahibi kişiler bir araya gelip birbirine güvenirse, aralarında bir dayanışma ruhu inşa ederse zorlukları aşmak biraz daha kolaylaşıyor. Eski cimnastikçimizin kendi hayatına uyguladığı şu prensip de çok önemli. 

—

On yıllardır bu sporla ilgilenip son üç yıldır da bugünler için, bu şampiyonalar için hazırlanıyorlar. Buraya kadar klasik bir başarı hikayesi gibi ilerledi, değil mi? Peki ya son yıl? Tüm dünyayı eve kapatan, insanlara “aman birbirinize yaklaşmayın” dedirten bu pandemi sürecinde ne yaptılar dersiniz? Takım olarak yapmak zorunda oldukları bu sporu bıraktılar mı sizce? 

—

Herkesin evlerine kapandığı, depresyona girdiği bir dönemde vazgeçmemek. Tam tersine yüz yılda bir görülen dünya çapındaki böyle bir krizi bile değerlendirmek, elde hangi imkanlar varsa onları kullanmak, yapabileceğinin en iyisine odaklanmak. İşte milli takımımız böyle bir hazırlıkla Ukrayna’ya gitti. 

—

Kusursuz bir performansa giden yol hatalarla dolu. Bunu en baştan kabul etmek gerekiyor. Düşmeden, yara bere almadan; kalkmayı, ayakta dimdik durmayı öğrenemeyiz. Bu takım hem bu hatalardan dersle çıkarmış, hem de olası hata durumlarına kendilerini çok iyi hazırlamış.

—

“Takım ruhu nedir?” diye sorsalar verilebilecek en güzel cevap budur herhalde. Konuşmadan anlaşabilen insanlar… İşte bu genç insanlar gözleriyle konuşup, vücutları ve enerjileriyle bir hikaye anlattılar. Sporla sanatı birleştirdiler. Müzikle ve birbirleriyle müthiş bir uyum içerisinde serilerini sıfır hatayla bitirdiler. Ve sonucu beklemeye başladılar…

—

Burada başka bir başarı daha var farkında mısınız? Bu gençlerimiz çok küçük yaşlarda bu spora kendi aileleri ve yakın çevrelerinin yönlendirmesiyle başladılar ve şampiyon olarak bir yol açtılar. Şimdi aynı yolda yürümek isteyen başka gençlerimiz “evet ben de yapabilirim” diyebilecek. Çünkü onlar bizden biri. Bizim gibi narin ve kırılganlar. Bizim gibi onlar da hata yapıyorlar. Zorlanıyorlar. Ama en zor olan noktada bile yola devam etmeye çalışıyorlar.

—

Bu genç sporcularımıza bakınca siz ne görüyorsunuz bilemem. Ben olimpiyat halkaları gibi bir araya gelip, sımsıkı kenetlenince gençlerimizin neler başarabileceğini görüyorum. Tüm dünyayla beraber oldukça zor günlerden geçen bir ülkenin aydınlık yüzünü görüyorum. Çünkü umut, tüm karanlığa rağmen ışığın olduğunu görebilmektir.